Het Sint-Jozefinstituut organiseerde van 21 februari tot 5 maart een inleef-reis naar Sri Lanka voor acht leerlingen en vier leerkrachten. Bij veel mensen staat Sri Lanka enkel gekend als toeristische trekpleister, maar wij ontdekten ook de minder fraaie kanten van dit land. Veel mensen moeten zich behelpen en rekenen op hulp van anderen om te overleven. Gelukkig zijn er mensen zoals Linda Stabel en ‘Adoptie Sri Lanka’ die zorgen voor werkgelegenheid en betere leefomstandigheden voor straatarme mensen.

Tijdens de inleefreis bezochten wij een aantal projecten van ‘Adoptie Sri Lanka’ in de regio van Mihintale. Voor gezinnen die in modderhutten wonen, worden tweekamerhuisjes gebouwd. Wij bezochten enkele gezinnen die in zo’n huisje wonen. In groepjes van drie verbleven we een ganse voormiddag bij een gastgezin. De bedoeling was een zicht te krijgen op het dagdagelijkse leven.
We werden onthaald als ‘koningen en koninginnen’. Voeten werden gekust, huidskleuren werden vergeleken. Ondanks hun armoede haalden deze mensen alles uit de kast om ons een tafel vol lekkers te serveren. Er werden spelletjes gespeeld, tekeningen gemaakt, matjes geweven, woorden vertaald, gewoontes vergeleken en plezier gemaakt. We werden geconfronteerd met het feit dat mensen hier niet veel bezitten en toch nog liever dingen geven dan krijgen.

We bezochten ook enkele kleuterscholen die door ‘Adoptie Sri Lanka’ gebouwd werden. Deze kleuterscholen bereiden kinderen voor op het lager onderwijs. Kleuterscholen worden echter niet georganiseerd door de staat, daarom probeert ‘Adoptie Sri Lanka’ deze lacune op te vullen. Daarnaast wordt het schoolgebouw ook gebruikt als ontmoetingsruimte voor de lokale bevolking. Er worden onder andere lezingen gehouden voor jonge moeders, over hygiëne en gezonde voeding. De speeltuigen die bij het schoolgebouw horen, kunnen ook na schooltijd rekenen op spelende kinderen.

Linda Stabel nam ons ook mee naar het plaatselijke ziekenhuis en zijn psychiatrische afdeling. Het verschil met een Belgisch ziekenhuis was immens groot. Op de ziekenzaal was weinig hygiëne, vochtvlekken sierden de muren, de sanitaire voorzieningen waren een ramp.  In de gang stonden zelfs motorfietsen geparkeerd.

Dankzij ‘Adoptie Sri Lanka’ waren de bedden voorzien van een matras. Voordien lagen de patiënten op houten planken, en een muggennet.

De volgende halte was de psychiatrische afdeling. Deze was afgezonderd van de rest van het ziekenhuis door een ijzeren poort.
De situatie in de psychiatrie was nog erger dan in het ziekenhuis. We konden ons niet van de indruk ontdoen dat deze mensen aan hun lot worden overgelaten. Ze krijgen nooit bezoek. Wij waren het eerste bezoek in twee maand. Deze mensen waren dolgelukkig om ons te zien. We werden overspoeld met knuffels en kusjes. We deelden strandballen uit en speelden samen met de patiënten. We zagen enkel lachende gezichten. Bij het verlaten van deze afdeling had iedereen het moeilijk. Hierdoor groeide nogmaals het besef dat we ons graag willen inzetten voor ‘Adoptie Sri Lanka’.

Na de paasvakantie presenteerden we onze ervaringen aan alle leerlingen van de school. Zij kunnen hun beste beentje voorzetten tijdens de ‘Run for Sri Lanka’ op 5 mei. Met de sponsoring van deze sponsorloop hopen we een nieuwe kleuterschool te kunnen bouwen in de buurt van Mihintale.

Greet Hardy
leerkracht