Bezoek van de Jokergroep aan de projecten in en rond Mihintale (02/2022)

In december 2021 reisden we door Sri Lanka met reisorganisatie Joker. Dit was helemaal niet evident in deze coronatijden, we reisden namelijk van een “rode” naar een “rode” zone. Maar na een 6-tal papieren in orde gebracht te hebben en er ook nog een 4-tal PCR-testen voor over te hebben, stonden we op 02 december op Sri-Lankaanse bodem.
Op dag 3 hadden we al een afspraak met Linda in Mihintale. Ze stapte daar, aan één van de belangrijkste kruispunten, op onze bus. Dadelijk stak Linda van wal over haar projecten bij vzw Adoptie Sri Lanka, met haar gekende enthousiasme en haar rug naar de chauffeur, vergat zij aanwijzingen aan deze te geven, waardoor we al vlug een stuk te ver reden. Maar je zou voor minder het was zowaar 18 maanden geleden dat Linda nog Vlamingen had gezien.
Al vlug stonden we op het vorig jaar aangelegde sportterrein. We zagen met eigen ogen een verwaarloosd stukje jungle omgetoverd tot een mooi sportterrein. Inclusief basketbal en volleybalterrein, alleen het voorstel van Linda voor een voetbalterrein stuitte op een veto, want hier spelen ze cricket dus is het een cricketveld geworden. Om alles betaalbaar te houden moesten ze vindingrijk zijn. Zo werden de palen om het terrein af te bakenen niet gekocht maar zelf in beton gegoten, het veld werd niet ingezaaid maar graszoden zijn ze aan de rivier gaan uitsteken en hebben ze hier ingeplant, met een verrassend goed resultaat.

Een waterput op het cricketveld? Jawel, een wichelaar vond er een waterader met behulp van een kokosnoot. En het water stroomt nu rijkelijk naar het volgend project van vzw Adoptie Sri Lanka, de waterfilterinstallatie, na filtering kunnen de mensen hier voor 1 roepie één liter water kopen. Zowel op het veld als hier moeten we naar de gemetselde toiletten gaan kijken, toiletten bekijken? Wat voor ons zo normaal is, is dat hier allerminst. Dus Linda is terecht trots op haar toiletten.

Tijd om ons te verdelen over enkele tuc tuc’s en dieper het platteland in te trekken. Hop naar een werk dat nog volop in progress is, het keukenproject. Bij families die reeds over een stenen huis beschikken wordt er nu een keuken bij aangebouwd. Dit gebeurt door vaste werknemers van de vzw en eventueel door de man des huizes. Door het inschakelen van de mensen zelf worden ze meer betrokken, regelmatig worden de goede krachten zelf werknemer bij de vzw.

We komen aan bij een schooltje dat door de vzw gebouwd is en opgeleverd in 2016, daar het weekend is, kunnen we niet binnengaan, wat Linda niet belet om honderduit te vertellen hoe de leraars die daar werken moeten zien te overleven met het geld dat ze krijgen van de ouders wiens kinderen daar naar school komen. En hoe de vzw elk kind elk schooljaar een schoolpakket geeft. Als voormalige schooldirectrice kan ze ook perfect vergelijken met het schoolsysteem bij ons en ik heb de indruk dat ze toch wel vindt dat het bij ons allemaal wat te bureaucratisch is.

Een volgende groep werkkrachten zijn bezig een volledig huis te bouwen in steen, want de armste gezinnen wonen hier nog in huisjes gemaakt van modder en zand met enkele takken ertussen. We krijgen ondertussen te horen hoe ze persoonlijk die gezinnen gaat screenen zodat de juiste mensen een huisje krijgen. Hoe ze ervoor zorgen dat elke roepie goed terecht komt, dat elke baksteen geteld wordt, zeker nu alle bouwmaterialen veel duurder zijn geworden, als ze al te krijgen zijn.

       

Het modderhuis                                                                      Het nieuwe in aanbouw

Terug aan het sportterrein, zijn we al serieus van ons melk door de gedrevenheid van Linda en de werkijver van haar projectcoördinator en rechterhand P.G. Gamini. Maar daar kregen we nog te horen van de vele andere projecten waarin ze betrokken zijn op diverse plaatsen in Sri Lanka … Van een weeshuis tot een frigo kopen voor een hospitaaltje dat er nog geen had. Om dan nog even uit hun mouw te schudden dat ze zopas een heuse brug hebben gebouwd over een rivier.
Onder de indruk nemen we afscheid, niet zonder eerst nog een pakketje van een 30tal kilogram af te geven dewelke we hadden meegekregen uit België van Linda haar zus Diane. We weten nu al zeker dat alles hier goed besteed zal worden, net als onze bescheiden donatie. Maar bij de twee grote salami’s die wij uit het pakket toverden gingen de ogen van Linda net ietsjes meer blinken, Charcuterie is namelijk onbestaand in Sri Lanka.
En ik? Ik voel me vereerd want op 05 april mag ik met een volgende Jokergroep weer de projecten bezoeken van “vzw Adoptie Sri Lanka” en daar ter plaatse ondervinden dat elke Euro /Roepie goed besteed wordt … zo zal Linda nooit “een doe het zelf winkel” binnengaan want dan gaan de prijzen automatisch omhoog, dus laat ze dit over aan P.G. Gamini, die dan de juiste prijs krijgt.
Net als Linda zou ik kunnen blijven vertellen over deze projecten maar ik ga besluiten met: ”Ayubowan” en dat waren we zeker, we waren meer dan welkom. Bedankt Linda.

Erik Nicque

Joker Tourleader.